Byłem bardzo szczęśliwy, wyglądało na to, że Asuna także. Dzieciaki wyglądały tak uroczo. Z Asuną staliśmy wtuleni w siebie. Zamknęliśmy oczy na minutę, chcieliśmy cieszyć się tą chwilą, ale zapomnieliśmy, że źrebaków w ich wieku nie powinno się spuszczać z oka ani na sekundę. Gdy otworzyłem oczy zobaczyłem, ze maluchy znów gdzieś się oddaliły. Zaczęliśmy ich szukać, ale odpowiedzią na nasze wołanie była tylko głucha cisza. Zacząłem spodziewać się najgorszego. Gdy nagle usłyszałem wołającą nas Melodie.
- Hej, Set! Asuna! urocze są te wasze źrebaki.
Zobaczyłem, że nasze dzieci bawią się razem z jej źrebakami, ulżyło mi gdy je zobaczyłem.
- Przepraszam Melodio, mam nadzieję, że nasze dzieci nie sprawiły ci problemów.
<Melodia?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz